Elke 2e en 4e woensdag van de maand praat Femke u in de Acht van Femke bij over allerlei dagelijkse beslommeringen in of om Drimmelen. Vandaag: Zwemles
Zwemles, iedereen met kinderen loopt er nog krom van. Van de zorgen, maar ook – man toch – gewoon een rib uit je lijf! Dat, keer 3 kinderen, keer 3 diploma’s: A,B, en C. Toen wij in Made kwamen wonen was dochterlief 5 jaar. Mooi, kan ze in het volgend voorjaar bij de Randoet éven haar zwemdiploma halen. Dat dacht ik toen tenminste nog. Na een belletje was die illusie snel over. Zo makkelijk ging dat niet en of ik wel wist wat ze tegenwoordig allemaal moesten kunnen voor alleen al A. Nou nee! Is dat erg? Is dat zó anders dan toen ik 6 was? Kunnen zwemmen heeft toch niks met de loop der tijd te maken? Ik haalde in één seizoen A en B en ik was echt niet zo bijzonder goed hoor. Randoet werd het dus niet. Gelukkig hebben we Harry van het Geloof nog en kon ze daar beginnen. Nou best spannend, maar daar ging het dan toch. De eerste keer; nieuw badpak, badjas, slippers. Eerste keer nog wel leuk. Mag je ook altijd even kijken. Nou dan besef je… long way to go! Wat een hoop verzopen katten bij elkaar zeg. Ze konden allemaal hun koppie nu al niet boven water houden, laat staan dat alle kurken (armen en buik) nog uit moeten. Ook op de rug zwemmen en als je dan als moeder staat te kijken….echt iedereen denkt en roept: ‘kijk uit’, maar kindlief zwemt toch gewoon door. Knalt met zijn/haar kop gewoon keihard tegen de muur. Herkenbaar? Schrik je toch kapot. Dan die eerste keer door dat gat. Alle ouders vergeten dat nooít meer. Je denkt dat het veel te ver is voor je prullie. Was al blij toen ze geboren werd, maar nu bijna net zo blij toen ze weer boven water kwam. Je denkt toch dat ze verstrikt raakt in dat gat (verstrikt raken in een gat?). Weer later komt het moment van ‘’met kleren aan’. Op zoek naar een oude lange broek, waterschoenen en shirt. Op hoop van zegen dan maar,…maar tegelijkertijd denk je; mooi, een stapje dichterbij het afzwemmen. Want ja, we weten allemaal, Nederland is een waterland, dus oh zo belangrijk! Week in week uit, werk en rij jij je uit de kleren voor de zwemles. Wat – al is het belangrijk – 9 diploma’s? Daar hadden we toch best een toffe reis of een mooie auto van kunnen kopen, van dat geld tenminste.
Maar terug….dan…dan….jahoor, komt ondertussen het welbekende briefje van Harry. Met daarbij de welverdiende stempels van juf Annie, die altijd achter het barretje stond te mopperen als je te lang onder de douche stond, maar ook de stempels gaf als je goed je best deed. Dat douchen was sowieso een dingetje. Weet niet hoe het bij andere zwembaden zat, maar op Made hadden we toen nog geen mengkraan. Dus met de trekker aanzetten, anders je hele mouwen nat. Met de stok beetje kouder of warmer, wat natuurlijk nooit lukte. Dus óf je prulletje kreeg een koude klets op zijn kop, òf verbrandde de kont aan een te hete kraan! Ook bij het uitspoelen van de lange haren van dochterlief, haalde ík juist het natte pak. De dag van diplomazwemmen…op naar het zwembad, op naar zwemdiploma A. Iedereen stikzenuwachtig natuurlijk. Opa’s en oma’s bibberend langs het zwembad. Nou en dat is echt niet van de kou. Wat is het daar toch altijd bloedheet, echt,..en jij kan moeilijk in de winter in je korte broek gaan staan. Die kinderen liggen lekker in bad en na het stukje met kleren aan, trekken zij die lekker uit. Ondertussen sta jij met zwetende oksels, hutje op mutje, te proberen foto’s of filmpjes te maken. Eindelijk, na half uurtje, drijfnat van zweet, hoofdpijn van de chloorlucht en buikpijn van de spanning, maar kindlief heeft zijn welverdiende eerste diploma. Tenminste, als je strikdiploma of smeerdiploma (om zelf boterhammen te smeren op kdv) niet meerekent. Dan begint vaak de gekheid met visite, wij net zo goed. Geen grote kado’s maar kleinigheidje hoort erbij, net zoals een lekker stukje taart! Wij dus 3 kids, dus na zo’n avond denk je…nog 8 diploma’s te gaan! Long way to go….